Συναντήσεις
Η κύρια διαφορά μεταξύ της “θεωρητικής” και της πρακτικής φιλοσοφίας όπως αυτή εξασκείται στον Όμιλο, είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση, οι φιλοσοφικές ιδέες που παρουσιάζονται στις συναντήσεις δεν παραμένουν απλές εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες (έστω και υψηλού επιπέδου), αλλά οι συμμετέχοντες παροτρύνονται να τις εφαρμόζουν στην πράξη. Μόνον έτσι, με την εφαρμογή στην καθημερινότητα μπορεί μια φιλοσοφική ιδέα να ζωντανέψει και ο άνθρωπος να προχωρήσει στην ουσιαστική κατανόηση της αλήθειας της. Ο άμεσος και απώτερος σκοπός είναι η ανάπτυξη του επιπέδου της οντότητας και της συνειδητότητας.
Οι συναντήσεις όλων των κύκλων γίνονται σε ολιγομελείς ομάδες, οι οποίες συντονίζονται από έναν ομιλητή και σ’ αυτές παρουσιάζεται το θεωρητικό υπόβαθρο της φιλοσοφικής παράδοσης. Πέρα από το κυρίως υλικό του σεμιναρίου, που δίνεται πάντα προφορικά σύμφωνα με την αρχαία παράδοση του Εσωτερισμού, γίνονται συζητήσεις στις οποίες ανταλλάσσονται ιδέες, θέτονται ερωτήσεις και προπαντός, θίγονται πρακτικά θέματα της καθημερινότητας όπως αυτά αναδύονται στην προσωπική εμπειρία του καθενός. Στο πλαίσιο αυτό, προτείνονται οι εβδομαδιαίες πρακτικές (κυρίως αυτοπαρατήρησης και ησυχίας του νου), που μπορούν να εφαρμοσθούν μέσα στη μέρα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και καταστάσεις. Κύριος στόχος των πρακτικών είναι η βελτίωση της προσοχής και η επίγνωση της κατάστασης του νου. Σε κάθε συνάντηση συζητούνται μέσα στην ομάδα οι παρατηρήσεις από την εφαρμογή των πρακτικών. Η διαδικασία αυτή συνιστά την αρχή της εφαρμογής της φιλοσοφίας στην πράξη, δηλαδή αυτό που ονομάζεται πρακτική φιλοσοφία.
Το περιεχόμενο των προσφερομένων συναντήσεων στηρίζεται σε βασικές αρχές του συστήματος Advaita Vedanta της Βεδικής Παράδοσης των Ινδιών, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τα κείμενα των Ουπανισάδων, της Μπχάγκαβαντ-Γκήτα, και εμπεριέχει στοχασμούς των μεγάλων ελλήνων αρχαίων φιλοσόφων (Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Πλωτίνος, Επίκτητος, κ.λπ.), του Φιτσίνο και άλλων της Αναγέννησης, καθώς και κείμενα από άλλες φιλοσοφικές παραδόσεις της ανατολής και της δύσης. Η μεγάλη πηγή της ζωντανής χριστιανικής παράδοσης, όπως αυτή εκφράζεται στη διδασκαλία του Ιησού, στα Γνωστικά κείμενα και στην ασκητική μυστική παράδοση των χριστιανών πατέρων της ερήμου κατέχει επίσης σημαντική θέση. Για τον προσεκτικό μελετητή, οι ιδέες της ενότητας και της αυτογνωσίας μπορούν να βρεθούν σε όλες αυτές τις παραδόσεις, ενώ είναι ωφέλιμο για τον ίδιο τον άνθρωπο να αναζητάει την κοινή αλήθεια που ενυπάρχει πίσω από διαφορετικές φιλοσοφικές παραδόσεις, και συστήματα γνώσης και ηθικής.